54- ABESİYYUN عبثيون :  Kâinatın ve hâdiselerin başı boş, faydasız ve gayesiz, kendi kendine, Hâliksız olduğuna inanmak isteyen batıl yoldaki felsefeciler. 20.yy. da Ekzistansializm (Fr. Existentialisme) (Varoluşçuluk) adı altında ortaya çıkan bir varlık ve hayat felsefesidir. İki kola ayrılmıştır. Biri, dini kabul edip insanın hayat ve varoluşunun mânâsını, Allah’a iman ile izah eden Hristiyan Ekzistansializmi; diğeri inkarcı, ateist Ekzistansializm. Bu sonuncusu, insanın varoluşunu ve insan hayatını, inançsızlık sebebiyle, abes, saçma olarak görür. Bu görüş Batı insanını, bilhassa gençliğini buhranlara itmektedir. (Bak: Hikmet)

55- Kökleri eski devirlere kadar giden bu inkarcı abesiyyunun iddialarını Kur’an, her şeyde hikmetler bulunduğunu göstererek reddetmiştir. Ezcümle:

«(52:35) اَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَيْءٍ Yani: “Kâinatı abes ve gayesiz itikad eden felasife-i abesiyyun gibi kendilerini başıboş, hikmetsiz, gayesiz, va-zifesiz, Hâliksız mı zannediyorlar? Acaba gözleri kör olmuş görmüyorlar mı ki, kâinat baştan aşağıya kadar hikmetlerle müzeyyen ve gayelerle müsmirdir. Ve mevcudat, zerrelerden güneşlere kadar vazifelerle muvazzaftır. Ve evamir-i İlahiyeye musahharlardır.» (S.386)

56- Kur’an (21:16 - 23:115 - 38:27 - 44:38) âyetleri ile âlemin bir eğlence ve abesiyet üzere yaratılmadığını bildirir.