2269- MECUSİ مجوسى : Çok eskiden yaşamış, kulağı küçük olan birisinin adıdır. Ateşperestlik ayinine sebeb olduğundan, Ateşperestlere bu isim verilmiştir. *Eski İran dini olan Mecusilikten olan kimse.

2270- Çok hakikatları ifade ile beraber Mecusiliğe de işaret eden bir âyet-i kerimede şöyle buyuruluyor: “(6:100) وَجَعَلُوا لِلّٰهِ شُرَكَٓاءَ الْجِنَّ Allah’a cinleri türlü türlü şerikler kıldılar..

İbn-i Abbas’tan bir rivayete göre de işbu Sure-i Saffat’daki (37:158) وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًۜا âyetinin de delaleti veçhile, Allah ile İblis beynlerinde bir neseb alâkası iktiza eden, mütekabil iki birader gibi addederek hayırların hâlikı Allah, şerrin hâlikı İblis’tir” diyen zenadika hakkında nazil olmuştur ki; bu surette de evvela Mecus itikadına ve saniyen buna benziyenlere alâkadar olur. Zira alel’umum Mecus, bu âlemdeki bütün hayırlar Nur’dan ve tabir-i âharla Yezdan’dan, bütün şerler de Zulmet’ten ve tabir-i âharla Ehremen’dendir, diye bir ikiliğe kail olduklarından suret-i umumiyede “Sineviyye” ünvanını almışlardır. Ve esasen Zerdüşt’ün “Zeynd” kitabına nisbeti ifade eden Farisîde “zendik” ve Arabîde “zındık” ve bunun cemi’ olarak zenadika, alel-umum Mecusun lakabıdır. Bütün Mecus mezhebinde anası ve kızkardeşi gibi meharimini tezevvüc etmek helal addedildiği gibi yine Mecus içinde haram ve helal ahkâmına i’tikad etmiyen, “hurremdiniler” tabir olunan, eski bir İbahiye fırkası ve kezalik alel-umum kadınlarda emvalde, ot su mer’a gibi iştirake kail olan ve Mezdekiyye denilen bir iştirakiyye fırkası dahi bulunduğu cihetle, zındık bilhassa dinsiz ve itikadsız manasına da örf olmuş ise de esasen zenadika, Zerdüşt’ün “Zendavesta”sı dolayısıyla alel-umum Mecus demektir. Mecus’un hissî bir nokta-i nazar iş’ar eden Nur ve Zulmet isimleriyle ifade ettikleri bu ikilik akideleri, surenin başında (6:1) وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَۜ ثُمَّ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ kavl-i celili ile şümullü bir surette takbih olunduğu gibi, Yezdan ve Ehremen veya Hürmüz ve Ehremen diye maba’dettabiî ve manevi bir nokta-i nazardan ifade eden şirkleri de burada “cin” mantukiyle takbih ve reddolunmuştur. Çünkü Ehremen, İslâm’da İblis denilendir ve İblis كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ اَمْرِ رَبِّه۪ۜ ( 18:50 ) medlûlünce cindendir. Gerçi müfessirînin ve Milel ü Nihal’de Şehristanî’nin beyanları veçhile, Mecusilerin bu babda birçok ihtilafatı vardır.” (E.T. 1998)