1- «Üçüncü Nükte:اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَىâyetinin bir kavle göre mânâsı: “Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, vazife-i risale­tin icrasına mukabil ücret istemez yalnız Âl‑i Beytine meved­deti istiyor.”

Eğer denilse: “Bu mânâya göre, karâbet-i  nesliye cihetinden gelen bir fayda gözetilmiş görünüyor. Halbuki, (1 )اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ اَتْقَيكُمْsırrına binaen, karâbet-i nesliye değil, belki kurbiyet-i İlâhiye nok­ta­sında vazife-i risalet cereyan ediyor.”

Elcevap: Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, gayb-âşinâ nazarıyla görmüş ki, Âl-i Beyti, âlem‑i İslâm içinde bir şecere-i nu­raniye hükmüne geçecek. Âlem-i İslâmın bütün tabakatında, ke­mâlât-ı insaniye dersinde rehberlik ve mürşidlik vazifesini görecek zatlar, ekseri­yet-i mutlaka ile, Âl-i Beytten çıkacak. Teşehhüddeki, ümme­tin âl hakkındaki duası ki, اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى اِبْرَاهِيمَ وَ عَلَى آلِ اِبْرَاهِيمَ اِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ dir, makbul olacağını keşfetmiş.

Yani, nasıl ki millet-i İbrahimiyede ekseriyet-i mut­laka ile nuranî reh­ber­ler Hazret-i İbrahim’in (A.S.) âlinden, neslinden olan enbiya olduğu gibi ümmet-i Muhammediyede de (A.S.M.), vezâif-i azîme-i İslâmiyette ve ekser turuk ve mesâlikinde, enbiya-yı  Benî İsrail gibi, aktâb-ı Âl-i Beyt-i Muhammediyeyi (A.S.M.) görmüş.

Onun için, لاَ اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْرًا اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَىdeme­siyle emroluna­rak, Âl-i Beyte karşı ümmetin mevedde­tini istemiş.

Bu hakikati teyid eden diğer rivayetlerde fer­man etmiş:

“Size iki şey bırakıyorum onlara temessük etseniz necat bulursu­nuz: biri Kitabullah, biri Âl-i Beytim.” (2 ) Çünkü, Sünnet-i Seniyyenin menbaı ve muhafızı ve her cihetle ilti­zam etmesiyle mükellef olan, Âl-i Beyttir.

İşte bu sırra binaendir ki, Kitap ve Sünnete ittibâ ün­vanıyla bu haki­kat-i hadîsiye bildirilmiştir. Demek Âl-i Beytten, vazife-i risa­letçe mu­radı, Sün­net-i Seniyyesidir. Sünnet-i Seniyyeye ittibâı terk eden, ha­kikî Âl-i Beytten olmadığı gibi, Âl-i Beyte hakikî dost da olamaz.

Hem ümmetini Âl-i Beytin etrafında top­lamak ar­zu­sunun sırrı şu­dur ki: Zaman geçtikçe Âl-i Beyt çok te­kessür edece­ğini izn-i İlâhî ile bilmiş ve İslâmiyet zaafa dü­şeceğini anlamış. O halde, gayet kuv­vetli ve kesretli bir cemaat-i mütesânide lâzım ki, âlem-i İslâmın terakkiyât-ı mâneviyesinde me­dar ve merkez ola­bil­sin. İzn-i İlâhî ile düşünmüş ve ümmetini Âl-i Beyti etrafına top­lamasını arzu etmiş.

Evet, Âl-i Beytin efradı ise, itikad ve iman husu­sunda sairler­den çok ileri olmasa da, yine teslim, ilti­zam ve ta­rafgirlikte çok ile­ridedirler. Çünkü İslâmiyete fıtraten, nes­len ve cibilliyeten taraf­tardırlar. Cibillî ta­raf­tarlık zayıf ve şansız, hattâ haksız da olsa bı­rakıl­maz. Nerede kaldı ki, gayet kuv­vetli, gayet hakikatli, gayet şanlı bütün silsile-i ecdadı bağlan­dığı ve şeref ka­zandığı ve canla­rını feda et­tikleri bir hakikate taraftar­lık, ne ka­dar esaslı ve fıtrî ol­du­ğunu bilbedâhe hisseden bir zat, hiç taraftar­lığı bırakır mı? Ehl-i Beyt, işte bu şid­det-i ilti­zam ve fıtrî İslâmiyet cihe­tiyle, din-i İslâm le­hinde ednâ bir emâreyi kuvvetli bir bürhan gibi kabul eder. Çünkü fıtrî taraftar­dır. Başkası ise, kuvvetli bir bürhan ile sonra ilti­zam eder.» (Lem’alar sh: 21)

2- «Risale-i Nur’un üstadı ve Risale-i Nur’a Celcelutiye Kasidesinde ru­muzlu işaratiyle pek çok alâ­ka­darlık gösteren ve benim hakaik-i  ima­niyede hususî üs­ta­dım, İmam-ı Ali’dir (r.a.).

Ve (3 )قُلْ لاَ اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْرًا اِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَىâyetinin nas­sıyla, Âl-i Beytin muhabbeti, Risale-i Nur’da ve mesle­ğimizde bir esas­tır ve Vehhâbîlik damarı, hiç­bir cihette Nur’un hakikî şakird­lerinde olma­mak lâzım geliyor.» (Emirdağ Lâhikası-I sh: 204)

3-  «Nur şakirdlerinin üstadı İmam-ı Ali Radıyallahu Anh’tır ve Nur’un mesleğinde hubb-u Âl-i Beyt esastır.» (Emirdağ Lâhikası-I sh: 242)

4- «Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, vahye is­tinaden, herbir asırda kuvve-i mâneviye-i ehl-i imanı mu­hafaza etmek için, hem dehşetli hadiselerde ye’se düşme­mek için, hem âlem‑i İslâmiyetin bir sil­sile-i nuraniyesi olan Âl-i Beytine ehl-i imanı mâ­nevî raptetmek için Mehdîyi haber vermiş.» (Mektubat sh: 95)

5- «O hadisin ve Süfyan ve Mehdî hakkındaki ha­dis­lerin (4 ) ifade ettik­leri mânâ budur ki:

Âhirzamanda, dinsizliğin iki cereyanı kuvvet bu­la­cak:

Birisi: Nifak perdesi altında risalet-i Ahmediyeyi (A.S.M.) in­kâr ede­cek, Süfyan namında müthiş bir şahıs, ehl-i nifakın başına geçecek, şe­riat‑ı İslâmiyenin tahri­bine çalışacaktır. Ona karşı, Âl-i Beyt-i Nebevînin silsile-i nu­ranîsine bağlanan ehl-i ve­lâyet ve ehl-i kemâlin başına ge­çecek, Âl-i Beytten Muhammed Mehdî isminde bir zât-ı nuranî, o Süfyanın şahs-ı mâne­vîsi olan cereyan-ı münafı­kaneyi öldürüp dağıtacak­tır.» (Mektubat sh: 56)

6- «Felillâhilhamd, اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى اِبْرَاهِيمَ وَ عَلَى آلِ اِبْرَاهِيمَ فِى الْعَالَمِينَ اِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ duası –umum ümmet, umum namazında, günde beş defa tekrar ettikleri bu dua– bilmüşahede kabul ol­muştur ki, Âl-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesse­lâm, Âl-i İbrahim Aleyhisselâm gibi öyle bir vaziyet almış ki, umum mübarek silsilelerin başında, umum aktar ve âsârın mecmalarında o nuranî zatlar kumandan­lık edi­yor­lar.(5 )Ve öyle bir kesrettedirler ki, o kuman­danla­rın mecmuu, muazzam bir ordu teşkil ediyorlar. Eğer maddî şekle girse ve bir tesanüdle bir fırka vaziye­tini alsalar, İslâmiyet dinini milliyet-i mukaddese hükmünde rabıta-i ittifak ve intibah yapsalar, hiçbir mil­letin or­dusu onlara karşı dayanamaz. İşte, o pek kes­retli o muktedir ordu, Âl-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmdır ve Hazret-i Mehdînin en has or­dusudur.

Evet, bugün tarih-i âlemde hiçbir nesil, şecere ile ve senetlerle ve an’ane ile birbirine muttasıl ve en yük­sek şe­ref ve âli hasep ve asil ne­seple mümtaz hiçbir ne­sil yoktur ki, Âl-i Beytten gelen sey­yidler nesli ka­dar kuv­vetli ve ehemmiyetli bulunsun. Eski zaman­dan beri bü­tün ehl-i hakikatin fırkaları başında onlar ve ehl-i ke­mâlin namdar reisleri yine onlardır. Şimdi de, ke­miye­ten milyon­ları ge­çen bir nesl-i mübarektir. Mütenebbih ve kalbleri imanlı ve muhabbet-i Nebevî ile dolu ve ci­handeğer şeref-i inti­sabıyla serfi­razdırlar. Böyle bir ce­maat-i azîme için­deki mukaddes kuvveti teh­yiç ede­cek ve uyandıracak hâdisât-ı azîme vü­cuda geliyor. Elbette o kuvvet-i azîmedeki bir hamiyet-i âliye feveran edecek ve Hazret-i Mehdî başına ge­çip tarik-i hak ve hakikate sevk ede­cek. Böyle ol­mak ve böyle ol­masını, bu kıştan sonra baharın gelmesi gibi, âde­tullah­tan ve rahmet-i İlâhiyeden bek­leriz ve beklemekte haklıyız.» (Mektubat sh: 440)

7- «Bu defaki sualinizin iki ciheti var: Biri; sırr-ı Âl-i Abâ ciheti ki, o sırdır. Ben o sırrın ehli değilim ki, cevab vereyim, yahut herbir sırrın iz­harı kaleme gelmez. Çünki Hakikat-ı Muhammediyenin bir cilvesi, o Âl-i Abâ'da tezahür ediyor. İkinci cihet-i zahirîsi ise zahirdir. Ezcümle: Sahih-i Müslim'de Ümm-ül Mü'minîn Âişe-i Sıddıka (R.A.)'dan mervîdir ki, demiş: خَرَجَ النَّبِىُّ غَدَاةَ غَدٍ وَ عَلَيْهِ مِرْطٌ مُرَجَّلٌ مِنْ شَعْرٍ اَسْوَدَ فَجَاءَ الْحَسَنُ فَاَدْخَلَهُ فِيهِ ثُمَّ جَاءَ الْحُسَيْنُ فَاَدْخَلَهُ ثُمَّ جَاءَتْ فَاطِمَةُ فَاَدْخَلَهَا ثُمَّ جَاءَ عَلِىٌّ فَاَدْخَلَهُ ثُمَّ قَالَ: اِنَّمَا يُرِيدُ اللّٰهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا (6 )

İşte bu Hadîs-i Şerif gibi, Kütüb-ü Sitte-i Sahiha'da bu mealde kes­retli hadîsler vardır ki Âl-i Abâ'yı gösterir. Bir zât def'-i beliyyat için istişfâ اِسْتِشْفَاءْve istişfa' اِسْتِشْفَاعْiçin böyle demiş:

لِى خَمْسَةٌ اُطْفِى بِهَا نَارَ الْوَبَاءِ الْحَاطِمَةِ

اَلْمُصْطَفَى وَ الْمُرْتَضَى وَابْنَاهُمَا وَ الْفَاطِمَة (7 ) (Barla Lâhikası sh: 344)

8- «Eğer denilse: “Âl-i Beyte muhabbeti Kur’ân em­redi­yor. Haz­ret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm çok teş­vik etmiş. O mu­hab­bet, Şî­alar için belki bir özür teşkil eder. Çünkü, ehl-i muhabbet bir derece ehl-i sekirdir. Niçin Şîalar, husu­san Râfızîler o muhabbetten isti­fade et­miyorlar, belki işaret-i Nebeviye ile o fart-ı muhabbete mahkûm­dur­lar?”

Elcevap: Muhabbet iki kısımdır.

Biri: Mânâ-yı harfiyle, yani Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm he­sabına, Cenâb-ı Hak namına, Hazret-i Ali ile Hasan ve Hüseyin ve Âl-i Beyti sevmek­tir. Şu muhabbet, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın muhabbe­tini ziyadeleştirir, Cenâb-ı Hakkın muhabbetine vesile olur. Şu muhabbet meşrudur, ifratı zarar vermez, tecavüz etmez, başkaları­nın zem­mini ve adâvetini iktiza etmez.

İkincisi: Mânâ-yı ismiyle muhabbettir. Yani bizzat onları se­ver. Haz­ret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmı düşünmeden, Hazret-i Ali’nin kah­ramanlık­larını ve kemâ­lini ve Hazret-i Hasan ve Hüseyin’in yüksek fazi­letlerini düşünüp sever. Hattâ Allah’ı bil­mese de, Peygamberi ta­nı­masa da, yine onları sever. Bu sev­mek, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Ves­selâmın mu­habbe­tine ve Cenâb‑ı Hakkın muhabbetine sebebiyet vermez. Hem ifrat olsa, başkaların zemmini ve adâve­tini iktiza eder.

İşte, işaret-i Nebeviye ile, Hazret-i Ali hakkında zi­yade mu­habbetle­rin­den, Hazret-i Ebu Bekri’s-Sıddık ile Hazret-i Ömer’den teberri ettiklerin­den, hasârete düş­müş­ler. Ve o menfi muhabbet, sebeb-i hasârettir.» (Mektubat sh: 106)

Âli Beyt’e hürmet ve muhabbetin lüzumunu ifade eden ve kısmen nakle­dilen mezkûr sarih beyanların hükmü muh­kemdir ve bu muhabbet ve hürmet Risale-i Nur’da bir esastır.