بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

وَ بِهِ نَسْتَعِينُ

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ الصَّلاَةُ وَ السَّلاَمُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِهِ وَ صَحْبِهِ اَجْمَعِين

GELECEK  ZAT

Aziz Kardeşlerim!

Ehemmiyetli gördüğüm sualinize Risale-i Nur’dan cevab yazmak gerekiyor. Risale-i Nur’u konuşturmak, kaidemiz olmalıdır. Zîra, kişiyi dinlemek değil, mesleğimizce kitabı dinlemek esastır.

Sual: Risale-i Nur’da bahsedilen “gelecek zat” kimdir?

Cevab: “Gelecek zat”, “beklenen zat” gibi tabirlerle nazara verilen o zâtın bazı hususiyetleri ve vazifeleriyle o zâtın bir derece sezilip tanınması tarzını birinci derecede ölçü yapmak esastır. Bu tarz hareket, Nurun tahkik mesleği olduğu gibi, hakiki Nur Talebesi için tek ölçüdür. Hem de kitaba bağlılığın ve sadakatın lâzımıdır.

Bu kadar efkâr ve kanaatların karıştığı ve mütezad maksadların hareketlendiği bu fitne-i âhirzamanda, kitaba bağlılığın esas alınması zarureti vardır. Bu gibi mes’elelerde bilgi sahibi olanlar da kitabta olanları görmek ve şahsî anlayışlarını karıştırmamak niyet-i hâlisaneye sahib olmak icab eder. Aksi halde farklı fikirler ve şahsî kanaatlar ortaya çıkar ve keşmekeşe sebebiyet verir.

Evvela gelecek zattan haber veren birkaç ifadeyi görelim:

“Hakiki beklenilen o zât”  (K:90) 1

“O ileride gelecek acib şahsın”...(B:283)2      

“Sonra gelecek o mübarek zat, Risale-i Nur’u bir programı olarak neşr ve tatbik edecek.” (St:9)3

Risale-i Nur’a  “O gelecek zâtın ismini vermek, üç vazifesi birden hatıra geliyor, yanlış olur. Hem hiçbir şey’e âlet olmayan Nurdaki ihlâs zedelenir.” (St: 10)       

“Said Nursî, Kur’an ve imana hizmet mesleğini ihtiyar edip, hiçbir maddî ve manevî menfaat, salahat ve velilik gibi manevî makamları maksad ve gaye etmeden, sırf Cenab-ı Hakk’ın rızası için hizmet yapmıştır. Basiretli ehl-i ilim tarafından bütün Müslümanlarca “Zuhuru beklenen siyasî ve dinî bir halâskârdır” gibi şahsına verilen yüksek mertebeyi, Bediüzzaman hiddetle reddetmiş, kendisinin ancak Kur’anın bir hizmetkârı ve Risale-i Nur Talebelerinin bir ders arkadaşı olduğuna inanmış ve beyan etmiştir.” (S:758)

Şimdi Risale-i Nur’un ve seyyidlerin ve ittihad-ı İslâmın şahs-ı manevisini temsil edecek o gelecek zâtın bazı hususiyetlerin tesbitine geçiyoruz:

1-O gelecek zât Âl-i Beytten, yani seyyidlerden olacak:

“Ehl-i velayet ve ehl-i kemalin başına geçecek Âl-i Beytten Muhammed Mehdi isminde bir zât-ı nuranî...”(M:56)

Bu açık beyanın kat’i Hükmüyle o zat, ehl-i velayetin ve ehl-i kemalin başına geçecek. Demek ona bağlanacak olanlar ehl-i sefahet değil, hakiki dindarlar ve veliler olacak.

“Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, gayb-aşina nazarıyla görmüş ki: Âl-i Beyti, Âlem-i İslâm içinde bir şecere-i nuraniye hükmüne geçecek. Âlem-i İslâmın bütün tabakatında kemalât-ı insaniye dersinde rehberlik ve mürşidlik vazifesini görecek zâtlar, ekseriyet-i mutlaka ile Âl-i Beytten çıkacak.” (L:21)

“Âlem-i İslâmiyetin bir silsile-i nuraniyesi olan Âl-i Beytine ehl-i imanı manevî rabtetmek için, Mehdi'yi haber vermiş. Âhirzamanda gelen Mehdi gibi, herbir asır Âl-i Beytten bir nevi Mehdi, belki Mehdiler bulmuş.” (M:95)

“Her asırda bir nevi Mehdi, Âl-i Beyt'ten çıkmış, ceddinin şeriatını muhafaza ve sünnetini ihya etmiş.” (Ş:590)

“Âhir zamanın o büyük şahsı, Âl-i Beyt'ten olacaktır.” (E:267)

İşte yukarıda metin olarak nakledilen ifadelerin te’vil kabul etmez sarahatiyle gelecek zât, Âl-i Beytten, yani seyyid olacak.

2-O gelecek zât maddi kuvvete ve hâkimiyete sahib olup, İslâm dünyasının ortak idare merkezi manasında olan hilafet makamını temsil edecek:

“Sonra gelecek o mübarek zat, Risale-i Nuru bir programı olarak neşr ve tatbik edecek. O zâtın ikinci vazifesi, Şeriatı icra ve tatbik etmektir. Birinci vazife, maddi kuvvetle değil, belki kuvvetli îtikad ve ihlâs ve sadakatle olduğu halde, bu ikinci vazife, gayet büyük maddî bir kuvvet ve hâkimiyet lâzım ki, o ikinci vazife tatbik edilebilsin. O zâtın üçüncü vazifesi, Hilâfet-i İslâmiyeyi İttihad-ı İslâma bina ederek, İsevî ruhanîleriyle ittifak edip Dîn-i İslâma hizmet etmektir. Bu vazife, pek büyük bir saltanat ve kuvvet ve milyonlar fedakârlarla tatbik edilebilir.” (St:9)

“Tâ âhir zamanda, hayatın geniş dairesinde asıl sahibleri, yâni Mehdi ve şâkirdleri, Cenâb-ı Hakkın izniyle gelir, o daireyi genişlendirir ve o tohumlar sünbüllenir. Bizler de kabrimizde seyredip Allaha şükrederiz.” (St:172)

O gelecek zât, Hilafet saltanatiyle meşgul olması cihetiyle birinci vazife olan iman hakikatlarını keşf ve izhar vazifesini yapamıyacağı, ancak hilafet saltanatını temsil edceği şöyle ifade ediliyor:

“Bu vazife (Yani birinci iman hizmeti) hem dünya, hem herşeyi bırakmakla, çok zaman tedkikat ile meşguliyeti iktiza ettiğinden, Hazret-i Mehdi'nin o vazifesini bizzât kendisi görmeğe vakit ve hal müsaade edemez. Çünki hilafet-i Muhammediye (A.S.M.) cihetindeki saltanatı, onun ile iştigale vakit bırakmıyor. Herhalde o vazifeyi ondan evvel bir taife bir cihette görecek. O zât, o taifenin uzun tedkikatı ile yazdıkları eseri kendine hazır bir proğram yapacak, onun ile o birinci vazifeyi tam yapmış olacak.” (E:266)

Bu izahtan açıkça anlaşılıyor ki, o gelecek zât, Risale-i Nur’u nazara verecek, şahsî ilmiyle ve anlayışiyle milleti irşada çalışmayacak, irşad vazifesinin Risale-i Nur’a ait olduğunu anlayacak. Hem Risale-i Nur’u program yapacağı cihetle de vazifesinde harekat tarzını ve düsturlarını da Risale-i Nur’dan alacak, kendi anlayışiyle hareket etmiyecek.

Yine aynı hükmü yani hilafet ve ittihad-ı İslâm kuvvetiyle ikinci ve üçüncü vazifelerini yapacağı ve bütün İslam dünyası ona yardım edeceği ve bütün ulema ve evliyanın ve seyyidlerin ona iltihak edeceği şöyle ifade ediliyor:           

“İkinci Vazifesi: Hilafet-i Muhammediye (A.S.M.) ünvanı ile şeair-i İslâmiyeyi ihya etmektir. Âlem-i İslâmın vahdetini nokta-i istinad edip beşeriyeti maddî ve manevî tehlikelerden ve gazab-ı İlahîden kurtarmaktır. Bu vazifenin, nokta-i istinadı ve hâdimleri, milyonlarla efradı bulunan ordular lâzımdır.

Üçüncü Vazifesi: İnkılabat-ı zamaniye ile çok ahkâm-ı Kur'aniyenin zedelenmesiyle ve şeriat-ı Muhammediyenin (A.S.M.) kanunları bir derece ta'tile uğramasıyla o zât, bütün ehl-i imanın manevî yardımlarıyla ve ittihad-ı İslâmın muavenetiyle ve bütün ülema ve evliyanın ve bilhassa Âl-i Beyt'in neslinden her asırda kuvvetli ve kesretli bulunan milyonlar fedakâr seyyidlerin iltihaklarıyla o vazife-i uzmayı yapmağa çalışır.” (E:266)

İşte o gelecek zâtın böyle büyük bir kuvvete sahib olacağı ölçü nazara alınınca, gelecek zât hususunda aldanma ve aldatılma imkânı olmaz.

 3- O gelecek zât nifak cereyanını dağıtacak:

“Süfyan ve Mehdi hakkındaki hadîslerin ifade ettikleri mana budur ki: Âhirzamanda dinsizliğin iki cereyanı kuvvet bulacak:

Birisi: Nifak perdesi altında, risalet-i Ahmediyeyi (A.S.M.) inkâr edecek Süfyan namında müdhiş bir şahıs, ehl-i nifakın başına geçecek, şeriat-ı İslâmiyenin tahribine çalışacaktır. Ona karşı Âl-i Beyt-i Nebevînin silsile-i nuranîsine bağlanan, ehl-i velayet ve ehl-i kemalin başına geçecek Âl-i Beytten Muhammed Mehdi isminde bir zât-ı nuranî, o Süfyan'ın şahs-ı manevîsi olan cereyan-ı münafıkaneyi öldürüp dağıtacaktır.” (M:56)   

Demek bu gelecek zât, ehl-i velayet ve ehl-i kemal, yani zamanımızda yaygın olan sefahet ve bid’alara bulaşmayan mübarek zatların başına geçecek, ehl-i bid’a ve sefih insanlarla beraber olmayacak. Hem de Süfyan cereyanını dağıtacak.

Aynı manada diğer bir beyan da şöyledir:

“Âlem-i insaniyette inkâr-ı uluhiyet niyetiyle medeniyet ve mukaddesat-ı beşeriyeyi zîr ü zeber eden Deccal komitesini, Hazret-i İsa Aleyhisselâm'ın din-i hakikîsini İslâmiyetin hakikatıyla birleştirmeye çalışan hamiyetkâr ve fedakâr bir İsevî cemaatı namı altında ve "Müslüman İsevîleri" ünvanına lâyık bir cem'iyet, o Deccal komitesini, Hazret-i İsa Aleyhisselâm'ın riyaseti altında öldürecek ve dağıtacak.” (M:441)

İşte gelecek zâtın temsil ettiği cemaat ile nifak cereyanını dağıtması vazifesinden açıkça anlaşılıyor ki, bu zât ehl-i bid’a ve nifak cereyanı ile mübareze edecek ve onlarla dost olmayacaktır.

İşte kitabın bu açık beyanı ile gösterilen ölçüyü esas alan sâdık Nurcu aldanmaz ve aldatılmaz.

4-O gelecek zât, bid’atları, yani cemiyette yaygınlaşan ve İslâm ahlâkına ve adetlerine aykırı düşen yaşayış tarzını kaldırıp şear-i İslâmiyeyi, yani İslâm adetlerini ihya etmek, ikinci ehemmiyetli vazifesi olacak:

“İkinci Vazifesi: Hilafet-i Muhammediye (A.S.M.) ünvanı ile şeair-i İslâmiyeyi ihya etmektir.”(E:266)

“Şark tarafından bir nur zuhur edecek, bid'alar zulümatını dağıtacak." Ben, böyle bir nurun zuhuruna çok intizar ettim ve ediyorum. Fakat çiçekler baharda gelir. Öyle kudsî çiçeklere zemin hazır etmek lâzım gelir. Ve anladık ki, bu hizmetimizle o nuranî zâtlara zemin ihzar ediyoruz.” (M:370)

Yine Hz. Üstad diyor: “ O ileride gelecek şahsın bir hizmetkârı ve ona yer hazır edecek bir dümdarı ve o büyük kumandanın pişdar bir neferi olduğumu zannedmiyorum. Ve ondadır ki, sen de yazılan şeylerden o acib kokusunu aldın.” (B:283)

“Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm ferman etmiş: كُلُّ بِدْعَةٍ ضَلاَلَةٌ وَكُلُّ ضَلاَلَةٍ فِى النَّارِ Yani اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ  sırrı ile: Kavaid-i Şeriat-ı Garra ve desatir-i Sünnet-i Seniye, tamam ve kemalini bulduktan sonra, yeni icadlarla o düsturları beğenmemek veyahut hâşâ ve kellâ, nâkıs görmek hissini veren bid'aları icad etmek, dalalettir, ateştir.” L:53

Malumdur ki, şeair ile bid’at birbirine zıttır. Şeairi ihyada vazifeli olanlar ehl-i bid’a ile ve bid’atlı hayat ile iç içe olsa, asıl vazifesine zıt olacağından bu ihya vazifesinin ehli olmaları imkânsızdır, tezattır. Hz. Üstad bid’alardan ve ehl-i bid’adan uzak durmak dersini veren beyanlarında diyor ki:

“Acaba bid'aları icad etmekle o kafile-i uzmadan inhiraf eden; nereden nur bulabilir, hangi yoldan gidebilir? Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, rehberimiz ferman etmiş ki: كُلُّ بِدْعَةٍ ضَلاَلَةٌ وَكُلُّ ضَلاَلَةٍ فِى النَّارِ Acaba bu ferman-ı kat'îye karşı ülema-üs sû' tabirine lâyık bazı bedbahtlar hangi maslahatı buluyorlar, hangi fetvayı veriyorlar ki; lüzumsuz, zararlı bir surette şeair-i İslâmiyenin bedihiyatına karşı geliyorlar; tebdili kabil görüyorlar? Olsa olsa, muvakkat bir cilve-i manadan gelen bir intibah-ı muvakkat, o ülema-i sû'u aldatmıştır. Meselâ: Nasılki bir hayvanın veyahut bir meyvenin derisi soyulsa, muvakkat bir zarafet gösterir; fakat az bir zamanda o zarif et ve o güzel meyve, o yabanî ve paslı ve kesif ve ârızî deri altında siyahlanır, taaffün eder. Öyle de şeair-i İslâmiyedeki tabirat-ı Nebeviye ve İlahiye, hayatdar ve sevabdar bir cild, bir deri hükmündedir. Onların soyulmasıyla, maânîdeki bir nuraniyet, muvakkaten çıplak -bir derece- görünür; fakat cildden cüda olmuş bir meyve gibi, o mübarek manaların ruhları uçar, zulmetli kalb ve kafalarda beşerî postunu bırakıp gider.. nur uçar, dumanı kalır. Her ne ise...

Sekizinci Nükte: Buna dair bir düstur-u hakikatı beyan etmek lâzım. Şöyle ki:

Nasıl "hukuk-u şahsiye" ve bir nevi hukukullah sayılan "hukuk-u umumiye" namıyla iki nevi hukuk var; öyle de: Mesail-i şer'iyede bir kısım mesail, eşhasa taalluk eder; bir kısım, umuma, umumiyet itibariyle taalluk eder ki; onlara "Şeair-i İslâmiye" tabir edilir. Bu şeairin umuma taalluku cihetiyle umum onda hissedardır. Umumun rızası olmazsa onlara ilişmek, umumun hukukuna tecavüzdür. O şeairin en cüz'îsi (sünnet kabilinden bir mes'elesi) en büyük bir mes'ele hükmünde nazar-ı ehemmiyettedir. Doğrudan doğruya umum âlem-i İslâma taalluk ettiği gibi; Asr-ı Saadetten şimdiye kadar bütün eazım-ı İslâmın bağlandığı o nuranî zincirleri koparmaya, tahrib ve tahrif etmeye çalışanlar ve yardım edenler düşünsünler ki, ne kadar dehşetli bir hataya düşüyorlar. Ve zerre miktar şuurları varsa, titresinler!..” (M:396)

İşte bu sarih beyanlar, bid’ata ve ehl-i bid’aya müsamaha ve dostluğu açık bir şekilde kabul etmiyor, reddediyor. Evet şeairin kaldırılıp bid’atın yayılması, vicdan-i umumiyi ve dinî hissiyatı bozarak anarşiye yol açıyor. Hz. Üstad diyor ki:

“Ehl-i imana hücum eden ehl-i dalalet, -bu asır cemaat zamanı olduğu cihetiyle- cem'iyet ve komitecilik mayesiyle bir şahs-ı manevî ve bir ruh-u habis olmuş, Müslüman âlemindeki vicdan-ı umumî ve kalb-i küllîyi bozuyor. Ve avamın taklidî olan itikadlarını himaye eden İslâmî perde-i ulviyeyi yırtıyor ve hayat-ı imaniyeyi yaşatan, an'ane ile gelen hissiyat-ı mütevâriseyi yandırıyor. Herbir müslüman tek başıyla bu dehşetli yangından kurtulmaya me'yusane çabalarken, Risale-i Nur Hızır gibi imdada yetişti.” (K:55)

Bu açık beyanların kat’i hükmüyle o gelecek zât ve cereyanı, bid’alara ve ehl-i bid’aya muarızdır ve şeair-i diniyeyi ihya ve muhafaza etmekle muvazzaftır.

Netice: Bid’aya ve ehl-i bid’aya muhalefet etmeyen ve belki onlarla dostluk kuranlara, mehdiyetin geniş dairesinde icraatçı cereyanının mümessili olacak o gelecek zâttır diye bakmak, Risale-i Nur’un hadislerden aldığı mezkûr beyanlarına tamamen aykırı ve çok mesuliyetli bir anlayış olur.

Daha yazılacak çok şey varsa da şimdilik bu kadarla iktifa edildi. Çok çok selâmlar.