بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

KÂMİL ABİNİN HATIRASI1

“Üstadımız (KA) kelimesini Hüsnü abiye söyledi. Hüsnü abi de eline bir şey alarak verdi. Bana da Mühr’ünü gösterdi. Bu benim imza mührümdür. Ve vasiyetnamemdir. Dedi. İki senedir arıyordum. Bulamıyordum. Bugün göründüğüne göre Kâmile okunmasının Lüzumu vardır.(KA) gözlüğü ver dedi. Üstad okumaya başladı.

SAİDİN bir vasiyetnamesidir.

Emirdağında vefat edersem yukarı mezarlığa, Isparta’da vefat edersem orta mezarlığa defin edilmem. Mezarı 3 veya 4 talebeden başka kimse bilmemesi, hayatım ziyareti kabul etmediği gibi, mematım hiç etmeyecek.

Risale-i Nur bu mümal üzere kıyamete kadar devam edecek. Devam ettiren talebelerin tayinatları Risale-i Nurun kitaplarının zekâtlarından verilecek.

-Bundan sonra Kâmil abi Üstad’a Abdullah abinin2 lügat yazmak istediğinin fakat yolladığı mektuba cevap gelmeyince endişe ettiğini, acaba Lügat yapmanın Risale-i Nur’a zararı var mıdır. Diye size sormamı istedi. Üstad’a anlatmış: Üstadımızda hemen hemen öyle bir Lügat yazsınlar ki elifba sırasıyla Risale-i Nur kelimerinin anlamıyla ilk mektep talebeleriyle üniversite talebelerinin farkı kalmasın.3

AHTER-İ KEBİR ve Kamus’dan istifade etsinler.”