1465- İBN-İ TEYMİYYE ابنِ تيميه : Takiyyüddin Ahmed ibn-i Abd-il Halim Harranî; meşhur Hanbelî fukahasından bir zattır. (Hi. 661-728) Harran’dan Dımışk’a hicretle orada tahsilini ikmal etmiş, yüksek malumatıyla şöhret bulmuştur.

Takiyyüddin tefsirde, hadiste, usulde, fıkıhta, arabiyyatta geniş bilgi sahibiydi. Henüz yirmi yaşında yok iken tedrise bağlanmış, fetva vermeye ehliyet kazanmış, daha üstadları berhayat iken âlimlerin büyüklerinden sayılmağa başlamış, kendisine “Şeyh-ül İslâm” diyenler bulunmuştur.

İbn-i Teymiyye, bazı mes’elelerde cumhura muhalefet ettiği için aleyhinde bir cereyan baş göstermiş, nihayet Mısır’a celbedilerek Mısır kal’asında hapsedilmiş, bazı mes’eleler hakkında kanatını tebdil ettiğini itiraf etmiş, nihayet sebilî tahliye edildiğinden Dımışk’a avdet ederek talim ve iftaya devam eylemiştir. Fakat sonra vefatına kadar iki sene daha hapsedilmiştir.

Filhakika İbn-i Teymiyye bir cerbeze-i ilmiye kabilinden olarak bazı itikadî ve amelî mes’elelerde eazım-ı müçtehidîne muhalefet etmiş, bu hususta hakka isabet edememiş olduğu müteaddid âlimlerin tenkidleriyle, mütalaalarıyla sabit bulunmuştur.” (H.i. ci.l, sh: 448)

Atıf notu:

-İbn-i Teymiyye’nin sert tutumu ve ifratları, bak: 3944.p.lar.